Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Mikkao
. Dołączył: 12 Maj 2008 Posty: 403 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3 Skąd: Kraków	Wysłany: Pon 19:07, 12 Maj 2008    Temat postu: Role Playing Love - Odcinki&Komentarze   RPL Episode 4 (60): Let’s Get Down. This Episode is brought to you by American Broadcasting Company, Apple Inc. - official developer of Safari web browser and Pantene, a Procter-Gamble marque. ABC Starts here. Pantene – Shine Norma Craven była przykuta. Normalnie nie miałaby nic przeciwko, gdyby nad nią znajdował się bardzo przystojny i całkowicie niedawno poderwany przystojniak, często będący modelem czy tez kolejnym króliczkiem Playgirla. Niestety, tym razem nie było az tak świetnie, a na pewno nie przyjemnie, jak zwykle w takich sytuacjach. Pomieszczenie, w którym przebywała ona i reszta było ciemne i wilgotne, były współpracownik jej – okazuje się – żyjącego ojca leci na nią jak muszki na arbuzy, a Czarni chwilowo powodowali ciarki na skórach wielu potencjalnych ofiar dzisiejszej masakry. Która jeszcze się nie wydarzyla. - Tato? Taaaaaaaaaato... Nie musisz udawać, sama zarabiam na siebie, nie potrzebuje już twoich alimentów. – jęknęła Norma, usiłując oswobodzić się z bardzo niekorzystnego położenia. Poświęciła już w końcu swoje perły, absolutnie nie chciała stracić pozostałej reszty podczas prób uzyskania wolności. - On naprawdę ci nie odpowie. A alimenty miałaś tak wysokie, ze musieliśmy co roku wyciągać maksimum produkcji, żeby nie kończyć każdego roku z deficytem dużym jak Wielka Dziura Śmierci i Innych Gorszych Rzeczy. – prychnął Leonardo, naprawdę dziwiąc się jak ktokolwiek zdrowy na ciele i umyśle mógł nazwać tak prosta zapadnie w podłodze podejrzanego domu na Wyspie. – Widzisz, twój ojciec czul się bardzo dobrze jak na siedemdziesięciolatka. Az za dobrze, biorąc pod uwagę, iż biznesmeni w takim wieku często umierają na zawały serca i inne takie, ale jak widać kiedy was nie było, on tak jakby odżył. Wiec podawaliśmy mu narkotyki razem z lekami, chociaż kiedyś przesadziłem i musieliśmy go wieźć do zaprzyjaźnionego doktora... Wiesz jak trudno wyminąć twoja matkę? Zadaje pytania jak zawodowy śledczy. – Leonardo jęknął, widząc niewyraźną i na pewno zniesmaczona twarz Normy, a kiedy się odwrócił także reszty z Kompanii Braci i Jednej Siostry. Następnie Leonardo podszedł do zaciemnionego miejsca. Uzyskanie podobnego efektu nie było trudne w tym właśnie pomieszczeniu, gdyż niestety nie miało ono okien, a jedyne oświetlenie stanowiły słabe i wyjątkowo nieefektywne lampy jarzeniówki, które ze swoista premedytacja omijały fragment pokoju z biurkiem i krzesłem obrotowym. - Oho, mamy atmosferę tajemniczości, ktoś za chwile padnie od dawki jadu zaaplikowanej przez ukrywające się w cieniu super-agentki po osiemdziesiątce. – mruknęła Nadia, rozglądając się uważnie, podczas gdy Miguel, Xavier, Daniel i Will próbowali skupić wzrok na tym jednym ciemnym miejscu w całym pokoju. - Cicho. – męski, głęboki glos zarządził całkowite zamkniecie wszelkiej ‘działalności ubocznej’, toteż nawet korniki przystanęły i zaprzestały skrobania i zjadania biurka od środka. – Victor Craven ma być zlikwidowany, zresztą... Wszyscy macie być zlikwidowani, co się będę produkował. – ruch powietrza wskazywał na to, ze osoba za której krzesłem stal teraz Leonardo machnęła ręką, najwyraźniej nie przejmując się losem wszystkich dookoła. Korniki, przerażone, zaczęły drążyć w drewnie ze zdwojona siłą. Miguel zaśmiał się. – A ja myślałem Leo, ze ty sam to wszystko wymyśliłeś i sam mnie zatrudniłeś. Okazuje się, ze nawet tego nie potrafiłeś zrobić. Will pokiwał głową ze śmiertelnie poważną mina. – Zgadzam się, nie wiem z czym, ale jednak się zgadzam. - I co zamierzacie z nami zrobić? Zabić, a potem wrzucić do oceanu? To wcale nie jest tak romantyczne, na jakie wygląda. – prychnął Xavier, przesuwając się w kierunku Miguela w poszukiwaniu jakiegoś – psychicznego przynajmniej – oparcia; o fizycznym już, ze względu na dalej krwawiącą ranę nie wspominając. – Poza tym co wam to da? Wszystko pozostanie w firmie, jedynie właściciel się zmieni. Wiele razy to przerabialiśmy i jakoś do tej pory nasza rodzina jest prawie cala i nieomal w komplecie. – mruknął, dalej wpatrując się intensywnie w czarna plamę, która przez wielu awangardowych projektantów wnętrz zostałaby pewnie okrzykniętą najbardziej seksownym elementem wystroju w sezonie wiosna 2008. Postać, siedzącą w tejże właśnie plamie najciemniejszego odcienia koloru szarego zaśmiała się tubalnie i wzięła do reki szklankę Tajemniczej Whiskey, co było widoczne dzięki krótkiej chwili, w której światło odbiło się od ścianek kielicha. - Co do tej rodziny, Xavierze, nie byłbym taki pewien. Owszem, macie jako takie poczucie jedności, z drugiej zaś strony nie sadze, żebyście wszyscy byli rodzina. Norma westchnęła głośno, zwracając uwagę na swoja dość drobna, acz uwieziona osobę. – Stary, ja wiem, ze twoja klinika jest w zlej sytuacji finansowej i naprawdę przestali rozdawać darmowe środki na schizofrenie, ale zastopuj trochę twoja galopującą wyobraźnię, bo ci podkowa odpadnie i poważnie uszkodzisz sobie móżdżek. Może nie każdy tutaj jest połączony więzami krwi, ale książeczką czekowa to już na pewno. Wiec i tak i tak jesteśmy jedna, wielka, kochającą się rodzina. – puściła do wszystkich oko, dalej próbując oswobodzić się z tego jakże nieprzyjemnego położenia. Leonardo uśmiechnął się, a błysk jego śnieżnobiałych zębów rozświetlał ciemności skuteczniej niż niejedna lampa. Przynajmniej jemu tak się wydawało. - Widzisz, twój ojciec, a jak dobrze Pojdzie mój przyszły teść nigdy nie był specjalnie wierny. Dlatego właśnie rozwiódł się z moja była zona... - Była? – przerwał mu Daniel, spoglądając na Leonarda, a raczej na miejsce z którego wydobywał się jego glos z prawdziwa odraza, do którego to spojrzenia dołożył jeszcze lata swojego treningu aktorskiego, by stojący w ciemnej planie rywal mógł doskonale odczytać uczucia, jakimi teraz pałał do niego prawnik. - Ano była, zabiłem ja. – rzekł Leonardo głosem nie wyrażającym absolutnie żadnej emocji. Korniki przestały pracować, pogrążone w głębokim żalu po stracie tak milej mieszkanki kolonii numer 11894, a Xavier i Norma wstrzymali oddech. Co prawda nie była to ich matka, ale jednak z Amanda właśnie mieli najlepszy i najczęstszy kontakt przez te wszystkie lata życia ze swoim tak zwanym pol-bratem i pol-siostra. - O Boże, co ty zrobiłeś! Ale przejdźmy do innych rzeczy... – jęknął Xavier, po czym podszedł w kierunku biurka. Kiedy jednak usłyszał dźwięk odbezpieczanej broni postanowił zostać na miejscu, w którym się zatrzymał. – Dobra, spokojnie. Ja tylko chce porozmawiać na temat poruszony przez Jaśnie Wielmożnego Pana Ciemnego trochę wcześniej. Czemu ja mam nie być członkiem tej rodziny? Tak przynajmniej wynika z tego, cos pan powiedział. Leonardo wyszedł. Jego mentor i jednocześnie jedna z najbardziej zaufanych mu osób wręczył mu papiery, które raz na zawsze miały zaważyć na życiu osobistym Xaviera. Zmniejszone szanse zdobycia dziewczyny, własny pies odwracający się ogonem i brak kontaktów towarzyskich przez następne dwadzieścia lat przerażały go niewyobrażalnie, wbrew pozorom oczywiście. - Proszę Xavier, oto twój paszport do wolności. – mężczyzna uśmiechnął się i wrócił na swoje miejsce za swoim mentorem. Minęło parę minut, zanim ktokolwiek z patrzących na papiery zdołał się odezwać. Przez pierwsze piec minut jedynymi Halasami w pomieszczeniu były nieudolne pozornie próby wydostania się Normy, ciężkie oddechy zszokowanych czytelników dokumentów oraz niezrażone niczym kultury bakterii, które radośnie swawoliły po nie czyszczonym od dawna pomieszczeniu. - Oni... cie adoptowali? Glos Daniela zabrzmiał pierwszy, ale tak naprawdę reprezentował niemalże jednotorowy, tak więc namacalny tok myślenia reprezentowany przez wszystkich, którzy patrzyli na papiery adopcyjne Xaviera. To, ze nie zostały w nich wymienione nazwiska ojca czy matki nic nie znaczyło. Najważniejsze było po prostu jedno spostrzeżenie – Xavier nie był Cravenem, a przynajmniej nie w takim stopniu, jak pozostali. Nadia westchnęła, słysząc cichy śmiech Leonarda. – Czy wy nie widzicie, ze on to wszystko sfabrykował? Ta menda spiczasta sprzedałaby własną matkę, żeby tylko zarobić na wystawne Zycie w środku Nowego Yorku. – rzekła, spoglądając dyskretnie w stronę Willa chodzącego wśród stojących nieruchomo Strażników i pukającego każdemu w swego rodzaju czarny – a jakże – kask oraz Normy, która była na najlepszej drodze do oswobodzenia się dzięki podanej jej dyskretnie przez Willa spinki do włosów Nadii właśnie. - Ja naprawdę tego nie sfabrykowałem. – głęboki glos mentora Leonarda odezwał się. – To sa prawdziwe papiery, chowane przez Victora przez tyle lat, by zachować pozory. Wiem, ze piec lat temu miał wątpliwości, czy nie pokazać wam ich, ale stwierdził, iż mimo wyrządzenia przez was tylu szkód, nie będzie was dobijał jeszcze bardziej. – satysfakcja w Tajemniczym Glosie była maskowana, acz wyczuwalna. Will Olivieira, milczący świadek tych wydarzeń przesuwał się teraz zgodnie z poleceniami w kierunku prawej strony pokoju, gdzie znajdował się wyłącznik światła. Norma zaś, z całkowicie otwartymi kajdanami czekała tylko na odpowiednia okazje, by ostatecznie przypieczętować swoja wygrana. Plan zaczął działać. Will puścił się biegiem w kierunku wyłącznika, Nadia rzuciła Normie bron, a ta złapała ja i definitywnie zaprezentowała, iż nie jest tak bezradna jak niektórzy mogliby sądzić. - Siedź, bo strzelam. – Norma uśmiechnęła się szeroko i wycelowała bron w kierunku ciemnej części pokoju, a potem... Wszystko pogrążyło się w ciemności. Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry